Egy kismagyar elmegy

Op 11 mei verhuisde deze verhongaarste Belg naar Finland. Al is mijn hart voor een stuk Hongaars geworden, er lag in Tampere een andere liefde op mij te wachten. Word ik nu Finn 2 B? Het zou een logisch einde voor deze blog zijn. Er is een overgangsproces bezig, en ik zoek me een weg hier in deze nieuwe, weinig communicatieve cultuur. Toch weet ik zeker dat aan mijn Hongaarse hoofdstuk vroeg of laat een vervolg komt.

Vannacht droomde ik dat Viktor Orban grote stukken land van Hongarije doorverkocht aan Zweden en Finland; een trianonnetje dat ‘deel uitmaakte van een groter plan voor Hongarije’ en waarmee Orban de staatsschuld kon afbetalen. Het volk morde maar ondernam niets, Orban duldde geen tegenspraak. Ik stond met een klein gezelschap op een enorme brug over de Donau droevig te wezen als Jozsef Attila. Onder ons schoof een grote, platte boot voorbij die het hele land doorkruiste en waarop een volledig orkest rouwend het volkslied speelde. Bij het wakker worden overviel me een Hongaarse hartepijn. Er brandde een melancholische versregel op mijn lippen:

“Minden madàr répül innen // viràgom viràgom”

(Elke vogel vliegt weg van hier // O, bloem van mij)